Zaterdag 12 januari is het zover. De finale van de Seinpaal. Hij gaat ‘om’, het gaat echt gebeuren dat ie om gaat. Het gaat mij dan ook niet gebeuren dat ik niet bij deze finale ben. Ik ben er bij!
Wat zullen er veel mensen in Volendam zijn die tot hun dood de Seinpaal zich zullen herinneren als een unieke tijd. En voor sommigen zelfs de mooiste tijd. Bij het grote interview met ‘Seinpapaal’ Werner Smit moest ik al 3x slikken. Wat een kantinebeheerder was dat toch.
Met het om gaan van de Seinpaal ga er ook een stukje van mij om. Een aantal persoonlijke herinneringen:
- Ik herinner me nog Aalsmeer thuis in de periode dat het zo druk was bij onze thuiswedstrijden dat het hele ballenhok ook vol met mensen stond wat eigenlijk niet mocht van de brandweer. Maar het gebeurde toch. Want dat kon in de Seinpaal.
- Ik herinner me de eerste televisiewedstrijden live bij de NOS op die verschrikkelijke vloer en die felle lichten, wat ik eigenlijk helemaal niet lekker vond. Geef mij maar die heerlijke houten vloer met die scheve zijlijnen.
- Ik herinner me het 1e kampioensjaar, toen de Seinpaal inmiddels voor alle handbalteams in Nederland een onneembare vesting was.
- Ik herinner me ook het Millenniumfeest. Zo’n feest had ik nog nooit meegemaakt.
- Maar ik herinner me ook het moment dat ik huilend het besluit in de kleedkamer nam om te stoppen met handballen, toen mijn schouder uit de kom was gegaan na een mega lange revalidatie.
- En ik herinner me dat mijn zoon Sven zijn eerste kennismaking met handbal de afgelopen maanden ook in de Seinpaal mocht meemaken. En dat we na afloop van elke training op donderdag eventjes samen genoten van de bal en de hal, in het doel, in het ballenhok of in de gang.
De Seinpaal
Dat is onze hal,
onze jeugd, onze geschiedenis
ons opgroeien van kleine jongetjes
tot mannen en zelfs lokale helden
maar ook een hal van heel veel
van ons trainingszweet
en onze tranen…
van geluk én verdriet
die liggen daar voor eeuwig vast
in die heerlijke houten vloer.
Als ik nu aan de Seinpaal denk, ben ik blij dat die herinnering en energie van toen er nog steeds gewoon is. En die gaat dus ook nooit meer weg. Vaya con dios Seinpaal!
