Mijn tante Aal Ros hoorde in november dat ze longkanker had en toen nog ongeveer 1,5 jaar zou hebben. Het is veel sneller gegaan, want vandaag is ze al overleden. Ze heeft het grootste gedeelte van haar leven in Oisterwijk gewoond. In onze eerste jaren gingen we altijd op vakantie. Ik weet daar eigenlijk niets meer van, behalve dat als ik mijn Tante Aal of Ome Ros zie of als ik aan ze denk, dat ik dan automatisch aan vakantie en een goed gevoel denk. We hebben daar een hoop beleefd als kleine mannen. Ben dan ook blij dat dat het gevoel en de herinnering is aan mijn tante die blijft.
Vandaag zouden we nog met de neven afscheid nemen, maar dat was al te laat. Mijn tante Aal zat drie weken geleden nog op de verjaardag van mijn moeder en toen maakte ze – in de tijd dat er was – nog een normale indruk. Het blijft een gekke gewaarwording als mensen dicht om je heen doodgaan. Ongeneeslijk ziek zijn en binnen een aantal weken/maanden totaal op.
De herinnering blijft!
