Ik – en met mij nog 30 andere mensen – liepen deze week collecte voor de Hersenstichting in Volendam. Ik noem dit getal bewust, want bij het inleveren van de bussen bleek dat er slechts bij 25% van de huizen in Volen
dam dit jaar collecte is gelopen door een tekort aan collectanten. Ze zijn niet te vinden of willen niet lopen. Het ‘beste’ excuus – werd door de hoofd collectanten meegedeeld – is dat ze geen tijd hebben. 31 vrijwilligers onder 21.000 mensen.
Heb er deze week nog meerdere keren aan gedacht hoe dit nou kan. Is het iets van de tijd en willen we gewoon per sms bijdragen vanuit de bank? Is een collecte gewoon uit? Als ik kijk naar het aantal keren ‘nee’ dat ik heb gekregen klopt dat niet, want er zat slechts 1 nee bij. Half boos bel ik 2 mensen die me te binnen schieten, de 1 is met pensioen en de ander is al 10 jaar arbeidsongeschikt en doet niks. Die kunnen makkelijk een uurtje helpen denk ik, maar bij allebei krijg ik een nee. ‘Daar ben ik niet geschikt voor.’ Ok, de wereldveranderaar in mij geeft het die avond even op.
Waarom collecte lopen?
Later in de week komt het woord COLLECTE weer terug. Ik ga in gedachten terug in de tijd. Waarom doe ik dit eigenlijk ook alweer? Ik heb niet direct iets met de Hersenstichting, al heb ik inmiddels wel geleerd dat statistisch gezien 1 op de 4 mensen te maken krijgt met een hersenziekte of -aandoening. Ik kom uiteindelijk tot de conclusie dat degene die mij gevraagd hebben de reden is dat ik het doe. Ik heb respect voor die mensen en als ik hen dan kan helpen en ik help daarmee gelijk ook nog andere mensen, dan geeft me dat best een goed gevoel. Of ik echt tijd over heb? Maar ik kan 1 dag wel een uur minder op social media ‘hangen’, want dat doen we allemaal minimaal een uur of meer per dag. Na het uurtje buiten lopen voel ik me trouwens ook lekker opgefrist, want zo veel komen we niet buiten. En ik heb wat quality time met mijn zoon Sven die inmiddels samen met mij zelf langs de deuren gaat met een bus en het geweldig vond dit jaar.
De voorbeelden zijn er bijna elke week wel om ons heen, maar moet dat dan de reden zijn? Door een ongeluk (BMX-er Jelle van Gorkom) of 2 weken terug nog een bijna buurman Edwin Bond, die ineens om het leven kwam op veel te jonge leeftijd, door een hersen- of hartaandoening, dat weet ik niet eens precies. Maar dat maakt ook niet uit. Wellicht helpt dit stukje toch – op een andere manier dan het normale vragen – aan iets meer dan 31 collectanten volgend jaar.
