Het vuur is gedoofd. Alle verhalen zijn verteld. Dit stond op het overlijdensbericht van Klaas Bet, die deze week zijn laatste adem uitblies. Maar volgens mij zijn nog niet alle verhalen verteld. De echte die-hard vrijwilligers staan nooit met de (actie)foto’s in de krant. Ze zijn bijna onzichtbaar en worden dan met een totaal woord vrijwilliger genoemd. Klaas Bet was er ook zo een, en niet zomaar 1. Bij Klaas voelde je tot diep in je poriën dat hij het deed voor de jeugd, voor ons en ook voor mij. Dit verhalen worden vaak niet bekend en verteld. Daarom wil ik dit verhaaltje toch nog even vertellen.
Ik moest diep op zoek naar foto’s uit de kranten- en fotoalbums. Ergens moest er toch een foto of krantenbericht zijn met Klaas erop. Mijn moeder – die alle foto- en krantenknipsels bewaard heeft en ingeplakt – geloofde er ook in dat er foto’s waren van Klaas met ons. Klaas was er in de perioden dat het goed ging met zijn gezondheid namelijk ALTIJD bij, maar wel op de achtergrond. Of hij moest het ergens niet mee eens zijn. Dan kon hij zo boos worden dat hij het niet kon opbrengen om te komen. Dit is meerdere keren gebeurd volgens mij, maar altijd kwam Klaas ook weer terug. Dit omdat hij geloofde in ons.
Bij Klaas in het autotje
Ik herinner me niet zo gek veel van mijn jeugd, maar ik kan het gevoel nog goed oproepen bij Klaas achter in de auto. We zaten dan met 3 of 4 jongetjes opgepropt in Klaas zijn mini-autotje. Dat autotje was eigenlijk al te klein voor Klaas alleen, want het is algemeen bekend dat Klaas een goede kandidaat had geweest voor een programma voor gewichtsverlies. We waren nog jong en we moesten naar de selectietrainingen gebracht worden.
In die allereerste periode dat er nog maar een aantal naar Oranjeselecties gingen en dit ook geheel nieuw was voor Volendam, kwam er een uitdaging bij. Wie gaat ze rijden? Wij hadden nog (lang) geen rijbewijs en we moesten toch gebracht worden. De trainingen waren daar van een veel hoger niveau en vanuit de club werd ingezien dat dit belang groot was. Eerst was het Purmerend, toen werd het Amsterdam en later Zeist, Papendal, Assen, Geldrop en zelfs Limburg.
Last resort Klaas
Als er geen vervoer was en er was echt niemand, dan had je altijd Klaas nog. Met zijn 4-en opgepropt in het auto’tje en de grote vraag was dan onderling, hoe jong we ook waren, wie gaat er achter klaas. Want dan wist je in ieder geval dat je de eerste 30 minuten van de training de kramp eruit moest werken. Dat deerde ons toch niks, want Klaas deed het toch maar ff, anders kwamen we er niet.
In datzelfde auto’tje hebben we ook flink wat afgelachen. Klaas liet bij het verminderen van snelheid of bij het gas geven altijd de koppeling ‘vallen’. Dit gaf een soort plofgeluidje. Ik heb het nooit bij een andere auto ontdekt, maar bij Klaas gebeurde dit standaard. Daarnaast kon je Klaas goed horen ademen. Ook dit leidde geregeld tot gelach achterin. Het was wel kwajongenslachen, maar we hadden ook respect. Je moest overigens ook niet sollen met hem, dat had hij gelijk door.
Ook kon Klaas het onder het rijden met menig voorbijganger aan de stok krijgen. Hij kon flink tekeer gaan en zich boos maken, maar ook daar kwam vaak humor bij kijken en dan kon hij ineens ontdooien en een hele vriendelijke lach geven als een grote vriendelijke reus. Wij merkten dat het niet meeviel voor hem, vooral de langere ritten niet. Klaas ging dan ook na zo’n rit altijd even rusten, maar stond aan het einde van de training weer klaar om ons terug te brengen.
Ik denk dat door mensen als Klaas uiteindelijk aan het einde van de rit toen we kampioenschappen gingen vieren de feestvreugde ook zo groot was. Dit was niet alleen ons succes, maar er waren zoveel mensen achter de schermen die er zo emotioneel bij betrokken zijn geweest vanaf het begin, dat dit echt leidde tot een vreugde-explosie bij iedereen.
Ik vond dan ook deze fantastische foto, toen wij voor de 2e keer promoveerden van de eerste divisie naar de eredivisie. Waar het de eerste keer nog tot stand kwam door de oude vedettes, was het deze keer een mix van jong en oud, en zag iedereen de echte potentie van de jonge talenten. Dit waren ook diezelfde talenten die Klaas in zijn auto’tje had meegenomen, week in, week uit. Kijk Klaas glimmen van trots.
Nou Klaas, ik ben ook trots dat ik in jouw auto’tje heb gezeten en een stukje met jou mee heb mogen rijden… en me deze herinnering kan blijven koesteren. Opgepropt in de auto’tje, gas loslaten, koppeling horen vallen, en weer gas geven. En nooit opgeven en doorzetten. Bedankt voor alles!
Jannig, Marga en Bart, Margriet en Jack, Nelly en Frank, veel sterkte de komende tijd!
