Begin juli mocht ik als assistent van bondscoach Ricardo Clarijs mee met de Oranje dames onder 16 jaar. In de weken voor dit toernooi trainden ze elke week op Papendal en speelden ze ook diverse oefenwedstrijden, waar ik ook geregeld bij was. Een nieuwe lichting die hun eerste grote internationale toernooi samen beleefden in Goteburg, rondom de Partille Cup, het grootste buiten handbal toernooi in de wereld. Meer dan 25 jaar (pfff, klinkt wel oud) ging een trip daar naar toe op het laatste moment niet door, wat me nog altijd niet lekker zit. Fantastisch om dat nu te mogen beleven!
Het was ongeveer 12,5 jaar geleden dat ik op relatief jonge leeftijd door een slepende schouderblessure bekend moest maken dat ik – voorlopig – zou stoppen met handbal. In de jaren daarna heb ik in het handbal nog diverse rollen gehad, vooral naast het handbalveld.
Van het aantrekken, aanstellen en beoordelen van trainers en spelers bij Handbalvereniging KRAS/Volendam tot het coördineren van specialisten bij het Nederlands damesteam (lees: eigenwijze vak’idioten’ met elkaar laten samenwerken en praten met elkaar) en daarnaast nog bezig gehouden met innovatie en vernieuwing in het handbal.
Intensiteit van topsport
Niets komt echter in de buurt van het spel binnen de lijnen van het speelveld zelf. De intensiteit die topsport vraagt/eist en het leren omgaan daarmee, de onvermijdelijke keuzes die daarin gemaakt moeten worden, het dagelijkse keiharde werken en de moed om grenzen op te zoeken en te verleggen om jezelf en anderen om je heen beter te leren kennen, beter te leren begrijpen/accepteren zodat er groei plaatsvindt.
Groei als sporter, groei (in een prestatie leveren) als team en groei als mens. Die processen heb ik zelf als jonge sporter mee mogen maken met diverse trainers en teamsamenstellingen al vind ik het nog steeds jammer dat dit beperkt is gebleven tot de oranje kleuren van Volendam en oranje. En dan het eigenlijk op 23-jarige leeftijd al over was door een ernstige schouderblessure.
Sinds een seizoen geef ik op dinsdagochtend en donderdagochtend samen met vriend Gerrie Eijlers met hulp van een hoop assistenten en oud-handballers en oud-handbalsters individuele training aan handbaljeugd uit Volendam en omgeving via de Tom Schilder Handbalskoal wat ik gedurende het seizoen steeds leuker vind om te doen.
Flink wat meiden in deze groep zijn aan de jonge kant (geboortejaren 2006-2007 waarbij er flink wat meiden tussen zitten uit 2007) en meestal doen eerste nieuwe lichtingen het in Nederland nog niet top. Dit omdat er fysiek een groot verschil is op deze leeftijd. Ik weet niet wat ze eten in Oost Europese landen of landen als Frankrijk en Spanje eten, maar ze zijn groter, sterker en hebben (veel) meer kilo’s.
Plaatsing EYOF
Na 5 interlands waren ze nog ongeslagen en dat was verrassend knap en onverwacht. Daarmee plaatsten ze zich ook voor de EYOF (European Youth Olympic Games), zodat de volgend jaar zowel een Europees Kampioenschap mogen spelen maar ook dus de Jeugd Olympische Spelen. Tegen de latere finalist Roemenië werd knap gelijk gespeeld. In de wedstrijd om de 5e en 6e plek was de pijp helaas leeg. Zeven wedstrijden in 5 dagen hadden hun tol geëist. De 6e plek is een evenaring van de beste prestatie ooit door een Nederlands jeugd dames team behaald op het Open EK.
Ik ben ervan overtuigd dat deze week voor het merendeel van deze meiden meer waardevol is/was dan heel veel maanden competitie en training in Nederland. Tussen nationaal succesvol en internationaal succesvol zit een behoorlijke gap, dat is maar weer pijnlijk duidelijk geworden. Ik heb dan ook vooral genoten van de absolute wil van de meiden om elke dag een beetje beter te worden.
Maar los van de handbalervaring zijn ze ook een herinnering én vriendschappen voor het leven rijker. Of ze nou wel of niet uiteindelijk het A-team halen, want dat is slechts voor enkelen weggelegd.
De wedstrijden op het scherpst van de snede, de voorbereiding en het tactische strijdplan, het samen toeleven en beleven van winst en verlies, de absolute wil van de spelers om het beste van zichzelf naar boven te halen en dat weer te verbeteren … zorgden in ieder geval dat de liefhebber/speler/fanatiekeling – die ergens diep in zijn winterslaap zat – in mij wakker is geworden. En dat smaakt absoluut naar meer!
Meiden en staf (Carla van Dijk en Kenny Odijk) en in het bijzonder Ricardo bedankt voor de kans om dit met jullie mee te mogen maken!
Volg de dames en hun reis hier via instagram.
