Toen het bericht binnenkwam dat Johan Cruijff longkanker had, was ik echt even dag van de leg. De hele dag was ik bezig om meer informatie over zijn toestand te krijgen en er kwam nog niet heel veel informatie naar buiten, behalve dat hij het dus had.
Doe maar gewoon
Met mijn redelijk nuchtere Noord-Hollandse inslag en mentaliteit van ‘doe maar gewoon’, heb ik niet veel met sterallures of reputatie. Maar ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik Johan 2 jaar van dichtbij heb mogen meemaken. Het zijn maar korte momenten geweest met hem, maar die hebben wel grote indruk en vooral inspiratie achtergelaten.
Cruyff is voor mij vooral een buitencategorie mens, met een sterk gevoel en intuïtie voor alles wat er dagelijks om hem heen gebeurd. Met in alles een goede intentie, want hij is veel te veel ontwikkeld om zich nog door enige vorm van ego, of behoefte aan waardering te laten leiden. En ik geloof ook dat er niet veel mensen zijn in Nederland die wereldwijd succesvoller, populairder en bekender zijn dan Cruyff, maar dat terzijde.
Bij ons Nederlanders lijkt het dan vaak al snel op arrogantie. Laten we vooral niet iemand te veel op een voetstuk zetten. En daarbij mag iedereen in NL natuurlijk een mening hebben, ook als ze zelf nog niets hebben laten zien.
De dag na het nieuws probeerde ik me te verplaatsen in hoe Johan dit nieuws zou verwerken en hoe hij ermee om zou gaan. Hij weet al jaren dondersgoed dat hij in de laatste fase van zijn leven is gekomen en gedraagt zich daar ook naar. De instituten die hij heeft neergezet (manier van denken over voetbal, Cruyff Foundation, Cruyff Courts, Cruyff scholen) moeten ook doorgaan nadat hij er niet meer is.
Tuurlijk gaat ook Johan dood
Johan zal er fysiek niet meer zijn op termijn. Dit kan nu versneld worden door zijn ziekte, iets wat iedereen kan overkomen in de loterij van het leven. Maar zal hier ook op de door hen gekenmerkte manier mee omgaan. En hij zal mensen (zeker medemensen die ook ziek zijn) ook in deze fase van zijn leven nog inspireren, net zoals hij dat al voor heel veel mensen heeft gedaan. Daarom geloof ik ook niet dat zijn gedachtengoed en zijn visie ooit dood zullen gaan. Nog vele tientallen en misschien wel honderden jaren zullen we Cruyff herinneren. Binnen het voetbal, binnen de sport door de sportmanagers van de toekomst, door mensen met een beperking en hun aanhang, door kinderen die buiten kunnen spelen op veldjes en veel breder. En door mensen die hij bij toeval – of niet – tegengekomen is en die ook even aangeraakt zijn door wie hij is.
Wellicht als Ajax vanuit deze helicopter zouden kijken, ze de ontstane situatie toch anders hadden kunnen oplossen. Johan heeft er geen last van. Hij wil alleen maar helpen, nu het nog live kan.
